Vanuit de lens van mijn camera tot het tuig van een hulphond, mijn reis heeft me door diverse werelden geleid, elk met zijn eigen verhaal en betekenis.
Tijdens mijn studie fotografische vormgeving aan de kunstacademie, ontstond interesse voor de kynologie. Dit leidde tot veertien jaar werk als kynologisch gedragstherapeut, docent en trainer van blindengeleide- en hulphonden. Hoewel ik veel voldoening vond in mijn werk met honden, bleef mijn passie voor fotografie en kunst altijd aanwezig. Gedreven door de veranderingen binnen de wereld van de fotografie, koos ik ervoor om terug te keren naar de schoolbanken. Daar werd mijn nieuwsgierigheid gewekt om met verschillende media te werken en soms zelfs volledig af te wijken van de fotografie. In 2018 behaalde ik mijn diploma aan de Nederlandse Academie voor Beeldcreatie in Amsterdam.
“Ik voel me geen fotograaf..” Die gedachte dwaalde regelmatig door mijn hoofd tijdens mijn studie aan de Nederlandse Academie voor Beeldcreatie. Ook na mijn studie vond ik het moeilijk om mezelf op die manier te “labelen”. Waarom? Ik voel graag de vrijheid om fotografie te combineren met andere media of om er zelfs helemaal vanaf te wijken..
Vanuit een concept krijgt het project vorm. Hierbij hou ik erg van de toevalligheden die ontstaan tijdens mijn werkproces. Door de toevalligheden niet te benaderen als fouten, gebruik ik ze regelmatig als een waardevolle toevoeging aan mijn werk. De formaten waarin mijn werken uiteindelijk gepresenteerd worden zijn zeer wisselen. Het formaat wordt bepaald door de manier waarop het verhaal verteld moet worden.
Een rode draad door mijn werk is het verbeelden van de innerlijke wereld van de mens. De wereld om ons heen bestaat hoofdzakelijk uit een ‘buitenkant’. Ik vind dat die wereld vaak leeg aanvoelt en afleidend werkt van dat wat waardevol is in het leven. Het zijn de belevingen die in de innerlijke wereld plaatsvinden, die ons uniek en interessant maken.